നാലുകെട്ട്

  ദുരന്തഭുമി [ കീ ശക്കഥ-64]

  എത്ര നല്ല കാലമായിരുന്നു അത്. ആൾക്കാരു തമ്മിൽ എന്തു യോജിപ്പായിരുന്നു. അന്യോന്യം സഹായിക്കാൻ എന്തൊരു ത്സാഹമായിരുന്നു. മതമില്ല, ജാതിയില്ല, രാഷ്ട്രീയമില്ല, ഒരു വിഭാഗീയ ചിന്തയുമില്ല. ഒരു ദുരന്തം വന്നപ്പോൾ എല്ലാവരും ഒന്നായ പോലെ. ആ ദുരന്തത്തിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനാണ് ഞാൻ.വീടും കുടുംബവും എല്ലാം.പക്ഷേ അന്ന് എനിക്കൊത്തിരി പേർ ഉണ്ടായിരുന്നു ചുറ്റും. എന്നെ ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചവർ. സഹായിച്ചൻ. ഇന്നും ഒരു കരക്കെത്തിയിട്ടില്ല. എന്നെപ്പോലെ എത്ര ആയിരം പേർ. എന്നേക്കാൾ ദുരിതം പേറി യ വർ അതിലും കൂടുതൽ. പക്ഷേ ആ കഷ്ടപ്പാടുകളൂം ദുഖങ്ങളും ഞങ്ങൾ മറന്നു.ചുറ്റുമുള്ളവരുടെ സ് നേഹ മസൃണമായ ആ തലോടൽ അനുഭവിച്ച സമയത്ത്.
        പക്ഷേ ഇന്ന് മനസ്സിനെ കൊത്തിവലിക്കുന്നു. കുത്തിനോവിക്കുന്നു. അന്ന് ഞങ്ങൾക്കു് വേണ്ടി ഒറ്റക്കെട്ടായി അണിനിരന്നവർ ഇന്ന് അന്യോന്യം പടവെട്ടുന്നു. യുദ്ധകാഹളം മുഴക്കുന്നു. എന്തിനൊക്കെയോ വേണ്ടി ചോര ചിന്തുന്നു. അന്യോന്യം ചീത്ത വിളിക്കുന്നു ദുരന്ത ശേഷം മനസമാധാനം വീണ്ടെടുത്തുവന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. കൂട്ടിന് നമ്മൾ അതിജീവിക്കും എന്ന ഉറച്ച വിശ്വാസവും. ഇന്ന് ഭയം തോന്നുന്നു. നമ്മൾ അതിജീവിക്കുമോ?

      ഇല്ലങ്കിൽ എന്തിനിങ്ങിനെ ജീവിതം. പ്രളയജലം ഇറങ്ങിയയാൾത്തന്നെ ചെളി വാരി എറിയൽ തുടങ്ങിയിരുന്നു,. ഇന്ന് അതിന്റെ ഭീകരാവസ്ഥയിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു. എന്തിന് വേണ്ടി! ആഹാരത്തിനു് വേണ്ടിയോ? ഭുമി ക്കു വേണ്ടിയോ? സ്വന്തമായി ഒരു വീടിനു വേണ്ടിയോ? സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു വേണ്ടിയൊ? ഒന്നിനുമല്ല. എന്റെ ശിഷ്ടജീവിതം മുഴുവൻ ഇങ്ങിനെ കഷ്ടപ്പെട്ടവർക്ക് വേണ്ടി നീക്കിവച്ചതാ. മരണത്തിൽ നിന്ന് കൈ പിടിച്ചുയർത്തിയവർക്കെതിരേ പോലും വാളോങ്ങുന്നതു കാണുമ്പോൾ ചങ്കതകരുന്നു. ഈ നിരർദ്ധകമായ യുദ്ധകാഹളം കേട്ട് മടുത്ത് വീണ്ടും ജീവിതം അവസാനിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങിയതാണ്.
പക്ഷേ..... ഇല്ല. മരിക്കില്ല. നമ്മുടെ നാടിന്റെ പുനർനിർമ്മിതിക വേണ്ടി നമുക്ക് ജീവിച്ചേ പറ്റൂ